زمینه و هدف: لکنت در اثر تخریب کنترل فضایی و زمانی حرکات لازم جهت تولید روان گفتار به وجود می آید. افرادی که لکنت دارند، در کنترل تغییرپذیری، سرعت و زمان بندی نسبی حرکات گفتاری خود در موقع صحبت کردن روان، متفاوت عمل می کنند. شواهد فیزیولوژیکی نشان دادند که ساز و کارهای کنترل حرکتی برای تولید گفتار و حرکت اندام ها زیر بنای عصبی مشترکی دارند. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرینات زمان بندی بر زمان بندی حرکتی و شدت لکنت کودکان مبتلا به لکنت بوده است. روش بررسی: این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. شرکت کنندگان در این تحقیق چهارده کودک شهر اصفهان (ده پسر و چهار دختر) با محدودهٔ سنی 4تا6 سال بودند که به صورت دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات زمان بندی را انجام داد. از آزمون های شدت لکنت و آداسیتی به ترتیب جهت سنجش شدت لکنت و زمان بندی حرکتی استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که پس از هشت هفته تمرینات زمان بندی، شدت لکنت (0٫ 018=p) و زمان بندی حرکتی کودکان (0٫ 001>p) گروه تجربی درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری بهبود یافته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد ارتباط قوی میان سیستم های زبانی و حرکتی وجود داشته و تمرینات زمان بندی ممکن است روش تمرینی مفیدی برای کاهش شدت لکنت در کودکان مبتلا به لکنت باشد.